Lotus Elise Cup 250 – „L” jak lekki

Silnik na początku dość opornie wkręca się na obroty i nie daje takiego wrażenia, jak sugerowałyby to suche dane. Moc rośnie liniowo, a w pewnym momencie słychać jak w oddechu zaczyna pomagać kompresor. Dalej kręci się do około 6800 w trybie standardowym (7200 w trybie Sport, który jest dużo bardziej żywiołowy). Brzmi to ciekawie, ale nie urywa dupska. Jest głośno, bo silnik i krótki wydech są zaraz za kierowcą. Do tego karoseria nie jest specjalnie wygłuszona, bo samochód ma ważyć jak najmniej. Słychać każdy kamyczek i ziarenko piasku odrywające się od klejącej opony i szybujące gdzieś wewnątrz wnęki na koło. Jest surowo do potęgi n. Słychać też każdy jęk samochodu, każdą pracę konstrukcji i każde nawet najmniejsze odstępstwo od normy. Zdjęcie dachu potęguje ten efekt, bo do wszystkiego dorzucamy przyjemny szum powietrza i wiatr. Ale co też ważne, wyłączamy tryb klaustrofobiczny – zmiana odczuć związana ze zdjęciem dachu jest nie do opisania. Nagle samochód pozwala nam skupiać się na czymś innym niż on sam.

Ale żebyście nie dali się zwieść. To tylko dodatek. Samochód najlepiej czuje się podczas szybkiego pokonywania zakrętów. Hamowanie na granicy przyczepności, wrzucanie się w zakręt i walka z każdym nawet najmniejszym złudzeniem utraty przyczepności to jest jego żywioł. Dzięki twardym jak skała, ale też dobrze trzymającym karbonowym fotelom samochód ma bezpośrednie połączenie z kierowcą (szczególnie przy wykorzystaniu czteropunktowych pasów, które w samochodzie są i czekają na odważnych). Mogę nawet śmiało powiedzieć, że jeszcze w żadnym aucie nie doświadczyłem tak bezpośredniego i szybkiego przełożenia każdej siły na moje ciało. Pozwala to bardzo sprawnie reagować, co w połączeniu z wagą piórkową przekłada się na znakomite prowadzenie samochodu. Zawieszenie jest ewidentnie skierowane w kierunku jazdy torowej i samochód jest pedantycznie precyzyjny. Balans jest idealny, tył odpowiednio dociążony i prowadzenie porównałbym do zabawy z odrobinę cięższym gokartem. Nawet przy najmniejszych nierównościach w zakręcie delikatnie podskakuje szukając równowagi i dociskając się sam do ziemi. Niesamowite.

Hamulce są małe. Podczas spotów motoryzacyjnych z kopaniem w koło nie robią większego wrażenia na maniakach ogromnych rozmiarów tarcz i ośmiotłoczkowych zacisków. Różnica jest tylko taka, że te hamulce ważą tyle, co nic, a i tak z dużą rezerwą radzą sobie z lekkim samochodem. Tarcza z przodu mimo, że skromna jest skuteczna, a ich dozownik odpowiednio twardy i dający się dawkować, co do milimetra. Kolejny punkt dla surowości Lotusa.

Dla kogo jest stworzony ten samochód? Typowo dla osoby szukającej czegoś co bez dosłownie żadnych modyfikacji pojedzie świetnie na każdym torze dając absolutny niczym nieskalany fun z jazdy. To samochód dla konkretnych osób, które miały już do czynienia z torami wyścigowymi i w życiu nie kupią przyciężkiego hothatcha, który może ich tylko odizolować od szeroko pojętej fizyki. Ten samochód jest dla perwersów, chcących się zmęczyć prowadzeniem samochodu – przysięgam, ten samochód potrafi styrać kierowcę przy szybkiej jeździe. Zakatować fizycznie, przeciążeniami, fotelem, wszystkim. Ten samochód jest dla osób, które lubią czuć. A właśnie pojazdów dających takie wrażenia jest coraz mniej, bo pogoń za uniwersalnymi wzorcami, które według badań rynkowych świetnie się sprzedają zabija w samochodach charakterność. Wszystko na jedno kopyto i praktycznie każdy produkowany dzisiaj samochód prowadzi się na swój sposób podobnie. A Lotus nie gra w tą grę. Ma swoje zasady, których się trzyma i robi jak się mogłem przekonać genialne samochody. A dlaczego porównałem do hothatcha? Cenowo Lotus plasuje się w okolicy 260-280 tysięcy złotych. Dość blisko A45S AMG, RS3 i takich tam. W tym momencie wielu z Was otworzy szeroko oczy, nie wierząc w tą cenę. Sprawdźcie, może dla tych, co szukają zabawki na weekendy hothatch nie jest jedynym rozwiązaniem?

Lotus ma jedną przewagę. W momencie, gdy mamy już dosyć przesuwania granic przyczepności i wytrzymałości własnego kręgosłupa i narządów, możemy spiąć się normalnymi pasami i pojechać wieczorem na przejażdżkę. Bez spinania się, spokojnie dryfując po okolicy przy zachodzie Słońca. Tak jak rzadko, kiedy odnajdywałem w samochodach taki pierwiastek relaksacyjnej podróży pod wieczór i raczej wiązało się to z komfortem i dobrym audio tak Lotus gwarantuje zupełnie inne wrażenia z obcowania z otaczającym światem, wręcz zbliżone do tych motocyklowych. Siedzisz dupskiem na ziemi, na super twardym fotelu i obcujesz z naturą. Czujesz każdą kroplę deszczu, każdy zapach i na szczęście nie musisz mieć kasku. Radia nie włączyłeś, bo praktycznie nie potrzebujesz. Ale zdjąłeś dach i stając na każdych światłach, niezależnie jak blisko podjedziesz widzisz sygnalizator, co daje Ci wyimaginowane kilka metrów przewagi nad wszystkimi. Podczas jazdy wiatr przeczesuje ostatnie z Twoich włosów i jedyne, czego możesz się obawiać to mewa lub bocian celujące idealnie w Twoją czaszkę lub fotel pasażera.  Albo deszcz. Sam już nie wiem, co gorsze. Ja osobiście dawno tak się nie przewrażliwiłem na pogodę, bo zmoknąć w Lotusie to by było gorsze niż zmoknąć w kombinezonie motocyklowym. A niby Brytyjczyk i do wyspiarskich warunków pogodowych powinien być przygotowany. No cóż, tego raczej sprawdzać nie będę. Dzięki Lotus, że jesteś i nadal robisz takie pozytywnie pojebane samochody.