Kawasaki ZX10R 2022 – tym razem w czerni

Na moje nieszczęście pierwsze 8 km, jakie zrobiłem z salonu do domu zrobiłem jak zawsze po ulicach spływających wodą, więc jedyne, o czym się przekonałem, to fakt, że w motocyklu woda tak elegancko potrafi spod kół obmywać buty i łydki, że ciężko się potem doszorować. Nie wspominając już o samym upierdoleniu motocykla. Przypomnę tylko, że pod dupą litr i ponad 200 KM, więc jakby się rączka omskła… Ajaj. Na szczęście w podróży i nabieraniu zaufania do siebie nawzajem na pewno pomagał tryb Rain, aczkolwiek nawet w trybie Sport systemy były czujne i mimo przyczepności dość średniej można było względnie sprawnie nabierać prędkości i podróż, która miała być przerażająca jak walka na gołe pięści z niedźwiedziem okazała się standardowa i bezpieczna.

Następny dzień był suchy. Uznałem, że najlepiej zbadam ten spodziewany walor turystyczny sadzając mój plecaczek, jako towarzysza podróży. Szok. Tego jeszcze nie mieliśmy, żeby na sporcie po 200 km było nadal wygodnie. Owszem, oszczędzałem się z prędkościami, bo powyżej 160 km/h plecaczek protestował, ale dzięki świetnemu QuickShifterowi i typowej równej charakterystyce mocy (jak to R4, serio, mój mózg siedzi cały czas na V) podróż była bardzo płynna i przyjemna. Największe zaskoczenie wywołała chęć motocykla do zakrętów. Moto samo skręca, jakby zawias był mądrzejszy od motocyklisty i nawet jadąc z plecaczkiem tych zakrętów wyczekiwałem. Bez żadnego stresu okolice 30 stopni pochylenia przy bardzo spokojnym podróżowaniu. Dycha, aż prosi się na zakręty. Wróciłem do domu zrelaksowany. Zrobiliśmy kawał dystansu i to bez żadnego zmęczenia. Co ważne, odmieniłem podejście mojego plecaczka, który po doświadczeniach z czerwonym, który jest ultra twardy i niewygodny nawet do podróży solo uznawał, że na sporcie to jeździ się samemu. No i właśnie, trzeba też sprawdzić taki standardowy sposób użytkowania tego pocisku. Uznałem, że sprawdzę jeszcze jak moto zachowa się podczas mocnej jazdy solo. Pełen energii i oczekiwań, spragniony przeciążeń po całym dniu pyrkania wyskoczyłem na odcinek testowy i…

Po godzinie wróciłem poczochrany jakbym cały świat objechał. Nie wiem czy to kwestia początku sezonu i nieprzyzwyczajenia organizmu do takich przeciążeń, ale od samego przyspieszania miałem wrażenie jakby mi słoń usiadł na klatkę piersiową. To jest coś niesamowitego. Motocykl wyrywa do przodu jak to litr, ale uwaga, jak to w Kawasaki, gdy spodziewasz się, że już wszystko wiesz, moto wkręca się wyżej, wchodzi RAM i wtedy nie wiesz sam, co powiedzieć. Dawno tak nie miałem, żeby się nie odważyć rozłączyć systemów. Moto potrafiło na 4 biegu typowo z gazu zacząć unosić delikatnie koło, a możecie sobie policzyć, jakie to były prędkości. Abstrakcja. Do osiągów na prostej trzeba się przyzwyczaić, ale myślę, że to już jeden z najwyższych pułapów, jakie można sobie zafundować w nowym motocyklu. Istny teleport. Ciężko zanim nadążyć i przyznam, że momentami sam się bałem. Rewelacja!

Co z zakrętami? Tutaj z kolei szala przechyla się w drugą stronę. Motocykl w zakrętach relaksuje. Nie jest nerwowy, jedzie jak po sznurku i sam zachęca do mocniejszych złożeń. Przyznam się, że praktycznie zamknąłem gumę. 45-46 stopni pochylenia. I tutaj ten kontrast, bo zakręty nie wymagały ode mnie nic. Szczególnie szokujące to było, gdy patrzyłem przed siebie na gabaryt owiewek, gdy czułem motocykl między udami i faktycznie miałem wrażenie, że jest ciut duży. Na szczęście inżynierowie wiedzieli jak sobie z tym poradzić i stworzyli maszynę kompletną. Sam się złapałem na tym, że do szybkiej turystyki właśnie takie Kawasaki bym sobie wyobrażał. No i do zapierdalania też… Czyli mamy komplet.

Jak to się ma finansowo? Dość rozsądnie. Ceny królewskiego, sport od zielonych zaczynają się w okolicach 97 tysięcy złotych. Czy dużo czy nie? Według mnie wręcz okazyjnie, bo w zamian dostajemy szybkiego turystyka i dwustukonnego sporta w jednym. No cóż, let the good times roll.