Nowa Toyota Supra – do czego służy i ile jest w niej BMW?

Do jego niewątpliwych, a może i największych atutów można zaliczyć design. Może zdjęcia tego nie oddają, ale na żywo samochód wygląda zjawiskowo. Ludzie odwracają za nim głowy i słychać szepty dzieci – „tato, co to za Ferrari” – to akurat autentyk, byłem świadkiem podczas sesji foto. Linia samochodu jest cudna, nadkola uwydatnione. Widać bardzo dużo nawiązań do poprzedniczki, zwłaszcza patrząc, na poszczególne elementy takie jak maska i jej kształt. Ostatecznie kształt lamp czy nadmuchane tylne nadkola. Nie można odmówić jej uroku. To co mnie jedynie rozczarowało to plastikowe wypełnienie skrzel, które miały być wlotami bądź wylotami powietrza. Nie lubię czegoś takiego tak jak nie lubię plastikowych zaślepek na wydechach. To by było na tyle. Samochód jest piękny i wszystko do siebie pasuje. Robi takie wrażenie jak robić powinien, a w dodatku oddaje hołd protoplaście zachowując poszczególne nawiązania w swoim odbiorze.

Testowany egzemplarz był w kolorze czerwonym. Oznacza to, że był szybszy. Faktycznie – samochód, który dostałem od West Garage Club był najmocniejszą wersją Supry, czyli tą z rzędową szóstką znaną z BMW. Trzylitrowa jednostka to kolejne podobieństwo do czwartej generacji, która tak zapadła wszystkim w pamięć. Zarówno pojemność jak i układ cylindrów oraz ilość turbin są takie jak w MKIV. I to mimo, że silnik został skonstruowany i dostarczony przez BMW. Ma natomiast większą nominalna moc – 340 KM oraz 500 Nm, aczkolwiek wiemy jak z tą mocą w poprzedniej generacji było i jak wyglądały ograniczenia w temacie mocy pokazywanej na papierze, wersje w USA oraz EU podobno miały mieć 324 KM oraz 427 Nm.

Skrzynia biegów to 8- biegowy automat. To nadal mniej niż w Suprze z „Szybkich i Wściekłych” natomiast 2 przełożenia więcej niż w manualu, który spojony z 2JZ GTE w czwartej generacji przenosił ogromne moce modyfikowanych samochodów na koła. Podobnie jak wcześniej napędza oś tylną. Tutaj większych zmian nie było poza faktem braku możliwości wyboru skrzyni manualnej. Jednak dzisiaj automat jest na tyle dopracowany, że nie ujmuje mu to w zupełności i dobrze spełnia swoje zadanie szczególnie na drodze. Na torze, szczególnie krętym i technicznym zdarza się, że czegoś mu brakuje, ale to jest już użytek ekstremalny i raczej nie ustawiałbym Supry, jako samochodu torowego, mimo, że samochód już na kilku wydarzeniach, na których byłem – udowadniał, że jest dość szybki i sprawny.

Czas przenieść się do środka. Tutaj dość kontrowersyjnie. Nikt nie próbował nawet zamaskować tego, że jest to konstrukcja bliźniacza z BMW. Po prostu wszystko to samo. Zaczynając od pokręteł, idąc przez manetki a na interface kończąc. Wszystkie czcionki… te same. Jedyne różnice to ciekłokrystaliczny licznik, kształt deski rozdzielczej i logo Toyoty wyświetlające się po uruchomieniu. Nawet lewarek od automatu ZF jest identyczny jak w Be eM We. Trochę rozczarowujące. Aczkolwiek, gdy o tym zapomnimy humor może nam poprawić rzut oka w lusterko boczne – tam widać piękne nadmuchane nadkole. Na pewno brakuje tego klimatu, jaki czuć w czwartej generacji Supry – tamta deska rozdzielcza jak kokpit samolotu dodatkowo skierowana ku kierowcy. Dzisiaj to jest standardowe, nudne wnętrze. W dodatku nudne wnętrze BMW upakowane w japońskie auto.

Ma to oczywiście swoje plusy. Interfejs jest bardzo dopracowany i intuicyjny. Wszystko działa i jest porządnie przygotowane – trochę kontrastowo do Yarisa GR, gdzie nie mogłem zupełnie zrozumieć się z ekranem dotykowym i funkcjami auta. Tutaj typowo wsiadam i wiem. Znam BMW to i znam Suprę.