BMW M2 Competition – randka z ideałem

Prowadzenie. To jest słowo klucz do zrozumienia, gdzie w łańcuchu pokarmowym znajduje się M2 Competition. Jego kształty jasno sugerują, poprzez agresywną stylistykę wszystkich wlotów, duzy dyfuzor czy napompowane nadkola skrywające duże felgi z potężnymi hamulcami. Pewnie są, gdzieś na świecie ludzie, którzy szaleją za tym kształtem z poszerzonym dupskiem (przykładowo ja, <podnoszę nieśmiało rękę>). Wiemy też, że w środku nie ma rewolucji technologicznej czy jakościowej. Dobra skóra, wygodny, dobrze trzymający fotel czy brak skrzypiących elementów. Wszystko to ze sobą współgra. Ale kurczę… prowadzenie tego samochodu jest nie do opisania. To po prostu trzeba przeżyć. Nie wiem, czy to ja się tak zafiksowałem na M2, ale w żadnym procencie się nie rozczarowałem. Urzekła mnie wręcz uniwersalność tego samochodu. Przy normalnych trybach jeździ jak szybkie BMW. W trybie Sport i Sport + usztywnia się i pozwala na coraz więcej. Systemy reagują delikatnie, ale czuć ich pomoc i przy włączonych systemach poradzić powinien sobie z nim każdy, nawet próbując swoich sił z delikatnymi ślizgami. Samochód pomaga dać się wykorzystać. Prowadzi trochę za rękę. Takie odniosłem wrażenie. Sam w sobie prowadzi się bardzo neutralnie do pewnego momentu i to jest granica, do której spokojnie korzystać może każdy. Robi robotę dając przyjemność każdemu. Schody zaczynają się przy stopniowym uśpieniu asystentów. Ja robiłem to przy pomocy programowalnych przycisków na kierownicy. Są to przyciski M1 i M2. Można je dowolnie konfigurować, żeby mieć szybki dostęp do np. M Dynamic Mode (MDM), który jest kolejnym schodkiem w usypianiu asystentów. Samochód zaczyna wtedy z większą swobodą zarzucać tyłkiem. Przy wypuszczaniu się z zakrętów w delikatnym uślizgu jednak czuć, że jest gdzieś anioł stróż, który czuwa. Smycz jest trochę rozciągnięta i opony mogą tracić radośnie przyczepność. To był tryb, który do sportowej i agresywnej jazdy odpowiadał mi najbardziej. Pełne rozłączenie systemów z kolei to całość możliwości samochodu – od sprawnej utylizacji gum stojąc w miejscu na majóweczce z BMW, aż po latanie delikatnymi slajdami po zakrętach, czy na torze. Bajka. Cała tajemnica tego samochodu tkwi w jego wyważeniu, dyferencjale, zawieszeniu, bezpośrednim układzie kierowniczym i w efekcie, co najważniejsze zorientowaniu na kierowcę. Każdy ruch kierownicy jest od razu przekuwany w reakcję i samochód daje jasne sygnały, że chce żebyś z nim się bawił. Żebyś powalczył z nim o jego ujarzmienie. Musisz się go nauczyć, a do tego długa droga, bo żaden samochód nie dał mi takiego wrażenia, że mimo ogromnych prędkości i wielu cudów, jakie nim wywijałem nadal muszę zgłębiać jego tajemnice. I wiem, że dzięki temu tak szybko się nikomu nie znudzi. Nadal możesz jechać nim w koszuli na spotkanie i jeśli nie zaryzykujesz upocenia się z emocji wysiądziesz w takim stanie jak wsiadałeś. I nawet załatwisz coś przez telefon lub odpłyniesz przy przyjemnie wydobytych nutach z nagłośnienia Harmann Kardon. Bomba. Dodam, że w trybie emeryt potrafi spalić nawet 8,5 litra na setkę, więc dojazd krajówką w tempie pozostałych uczestników ruchu nie powinien w tempie błyskawicy osuszyć baku. Oczywiście, gdybyśmy jechali tak jak M tego oczekuje i dawali się prowokować bardziej realne staje się 13-14 w trasie i około 17-18 w mieście. Ale mówimy tu o jeździe bez zbędnych wyrzeczeń i usypiania swojej fantazji.

Rozczaruję wszystkich studentów prestiżowych uczelni biegnących do rodziców pochwalić się ocenami. Nie składajcie w ofierze swojej godności, M2 Competition może Wam nie przypasować. Otóż przegra ono wyścigi spod świateł z większością aut z napędem na 4 koła i mocą 350+. Skuteczny start, aby zbliżyć się do wspomnianych przez producenta 4,2 sekundy to wymagane idealne warunki plus rozgrzana opona. W praktyce ciężko takich warunków doświadczyć. Mimo to samochód i tak świetnie sobie radzi za sprawą dość szerokich opon i sportowego dyferencjału. Natomiast od 100 do 200 szala przechyla się na korzyść M2 i samochód robi doskonałe wrażenie. Ale do czasu. Do czasu, aż nie spotka się na swojej drodze nowego A45S – czyli hatcha, który z racji ceny i mocy możemy rozpatrywać, jako bezpośredniego konkurenta dla M2. Pojazd o absolutnie odmiennym charakterze, ale wybierany przez podobną grupę docelową. Z racji, że A45S jest piekielnie szybkie – z czego nie zdawałem sobie sprawy dopóki nie porównaliśmy obu rywali na drodze – AMG może nawet podczas akcji z wyższych prędkości narobić strachu eMce. A wydawać by się mogło, że RWD o podobnej mocy powinno zrobić swoje przy sprintach z setki do dwusetki w porównaniu do AWD. Okazuje się póki co, że Merc jest po prostu pogromcą wszystkiego w jeździe na wprost, a to sprawia, że w oczach osób poszukujących sprintera jest lepszym wyborem. To przesądza o tym, że M2 zostaje oczywistym wyborem dla osób szukających czegoś więcej od samochodu. Zabawy, wrażeń, budzenia własnego respektu będąc jednocześnie genialną bronią we wprawnych rękach. Czegoś, co będzie wymagało niekończącej się nauki i nie pojedzie za kierowcę tak jak większość nowych wynalazków. M2 Competition jest czymś w rodzaju świetnie wyważonej, względnie analogowej pod względem charakteru prowadzenia zabawki. Jest w tym wręcz bezkonkurencyjne. Ja nigdy nie jeździłem samochodem o takiej masie i mocy, który zostawiałby po sobie taki ślad na psychice. Ba, uważam, że M2 Competition jest najlepszym BMW M, jakim jeździłem i chyba najlepszym samochodem w ostatecznym rozrachunku, z jakim miałem przyjemność (w tą wyliczankę nie wrzucam samochodów egzotycznych z centralnym silnikiem). Do tego super skuteczne hamulce z sześciotłokiem z przodu (szare zaciski, jakie miał samochód testowany oznaczają układ hamulcowy M – 8 koła dopłaty)  – testowałem tylko w warunkach drogowych, mimo mocnego traktowania nie wyczułem żadnej zmiany w skuteczności działania – wyglądające przecudnie pod ciemnymi felgami.