Moto-dylematy

Dzisiaj w przerwie pomiędzy wymyślaniem zabawnych sformułowań zastępujących słowo „idiota”, a skupianiu się na życiu naszła mnie pewna refleksja. Postanowiłem zadać sobie pytanie na, które nie ma odpowiedzi. Albo inaczej, nie ma jednej poprawnej odpowiedzi. Nawet bym powiedział, że jest naprawdę dużo poprawnych. Mowa o odwiecznym dylemacie. Jaki samochód sobie kupić?

Przechodząc do rzeczy, już wiem, że najgorszą rzeczą, jaką może usłyszeć miłośnik motoryzacji jest „Masz nieograniczony budżet. Wybierz sobie JEDEN samochód marzeń”. W takiej sytuacji większość z nas skończyłaby w zakładzie zamkniętym, w odosobnieniu kontemplując sens istnienia oraz jaka jest odpowiedź na powyższe pytanie. Pozostali pewnie strzeliliby sobie w głowę albo rozbili się w najszybszym samochodzie świata. Jaki znaleźć kompromis? Im więcej pieniędzy tym problem większy. Większy wybór, większy problem, proste jak drut. Jaka jest idea posiadania samochodu? Samochód ma być niezawodnym środkiem transportu od punktu A do B, C, D a nawet Z. Musisz nim dojechać w każde miejsce skażone utwardzoną drogą. To kryterium spełnia większość pojazdów, pewnie poza cudnymi wynalazkami z elektrycznymi silnikami. Tymi nie dojedziemy, bo skończy się prąd a jeszcze nikt nie montuje gniazdek w drodze zamiast studzienek kanalizacyjnych. Więc odrzucamy wszelkie elektryczne popychadła.

W drugim kroku odrzucamy francuską myśl technologiczną, bo zanim dojedziemy do celu zdąży się coś rozsypać. Mówimy tylko o miłośnikach motoryzacji, wszyscy pozostali mogą jeździć francuzami, nawet elektrycznymi. Samochód musi być wyjątkowy, oryginalny? Może nie powinien rzucać się w oczy? Może powinien być nawiązaniem do czegoś klasycznego? Powinien być wygodny? Może oszczędny? Chyba najważniejsze, powinien być szybki. Nie ma tu znaku zapytania, samochód powinien być szybki, trzymać się drogi jak przyklejony i pozwalać na odrobinę szaleństwa przy jakichś okazjach, czy podczas wypadu na tor. Większość modeli ma swoje topowe wersje, więc rozważania osadzimy w tych właśnie uosobieniach doskonałości danych modeli.

Odrzucić musimy wszystkich supersportowców, bo większość osób nie wyobraża sobie podróżowania na co dzień twardym jak skała i niewybaczającym błędów potworem. Czyli odpada Aventador, 458Italia, Venom czy inne cuda, do których wsiadanie wymaga zmiany stanu skupienia i wlania się na fotel. Więc samochód musi być wygodny, szybki i umiarkowanie funkcjonalny tzn. mieć gadżet o nazwie „bagażnik”. Każdy rozsądny człowiek ma takie wymagania. Cały czas wyobrażając sobie taki dylemat staje mi przed oczami kombi. Konkretnie Audi RS6. Samochód, którym możesz obudzić całą dzielnicę oraz po cichu (bez przesady) wymknąć się w długą podróż nie katując jednocześnie swojego zadka, kręgosłupa i uszu. Niestety, rozsądek zabija wyobraźnię. Każdy, kto chce mieć większość wymienionych wyżej rzeczy musi skorzystać z oferty znanych marek. Nie ma mowy o wyróżniającym się czerwonym sportowym pocisku. Zostaje kombi. Kombi. Kombi.  Przecież to się kłóci z szybkością, trzymaniem się drogi jak przyklejony. Jak 2 tony mogą trzymać się drogi? Owszem mogą. Zaskakująco dobrze. Audi zbiera same pochwały za pracę zawieszenia. Odejdźmy od tego kombi. Osobiście znam dylemat i uważam, że jest proporcjonalny do pieniędzy, jakie chcemy wydać. Jestem zwolennikiem zasady, że jedno auto to za mało. Trzeba mieć, co najmniej dwa samochody, jeden, na co dzień, drugi do zabawy. Im mniejsze pieniądze tym problem jest mniejszy, ponieważ mamy mniejszy wybór, aczkolwiek zawsze, kiedy będzie do wyboru, więcej niż jedno auto będą nam wylatywać włosy z głowy. Ten mniej pali, ten lepiej jeździ, ten ma większy bagażnik, ten ma więcej końcówek wydechu i tak dalej w nieskończoność. Pamiętam jak długo ja się zastanawiałem nad idealnym pojazdem dla siebie. Nie miałem dużo pieniędzy, zatem ograniczyłem swój wybór. Nie potrzebuję dużego auta, a przynajmniej byłem w stanie sobie to wmówić. Tak samo kwestie spalania. Więc, żeby efektywność na drodze zmaksymalizować w stosunku do ceny uznałem, że zakupię hot-hatcha.

Od jakiegoś czasu tego typu auta bardzo przemawiają do mojej wyobraźni. Są modyfikowalne i w wielu przypadkach mogą być również idealnym sleeperem. Jaki hot-hatch? Na pewno nie francuski, więc odpadły wszystkie Clio Sporty, Megane RS i inne wspaniałe pojazdy. ST170? Fordy gniją, o czym miałem okazję się przekonać i przesiadka z Forda do Forda mocniejszego o 70 KM to mała zmiana w życiu. Poza niesamowitym zawieszeniem Focus nic sobą nie reprezentuje. Silnik kręci wysoko, wszystko działa bardzo solidnie, ale fotele są jak taborety, wewnątrz skrzypi i ma napęd na przód, który w wielu przypadkach będzie niweczył wszystkie plany na szybką jazdę w śniegu albo w deszczu. Wiem, da się, ale nie w 100 % sytuacji. A czasami człowiek chce się odprężyć. Golf GTI? Nadal napęd na przód, Toyota Corolla TS? Wolnossąca i nadal ośka. Ibiza Cupra, nie do dostania w benzynie 1,8T i nadal napędzany jest sam przód. Idąc dalej tym tropem… Audi S3. Tak. Od zawsze w sferze marzeń, od zawsze szalałem za tym autem i obecnie jest w garażu. Spełniło wszystkie te oczekiwania: wygodny samochód – przesiadka z taboretowego Focusa do S3 to jak z Malucha do Mercedesa, nieporównywalnie ciszej w środku, inne resorowanie, inne nagłośnienie, spasowanie materiałów i wszystko. Do tego mocny silnik i napęd na 4 koła, wspaniałe zawieszenie i ogromny ciężar, który przypomina o sobie na torze. Nie zamieniłbym tego auta na żadne z wyżej wymienionych. Znalazłem moją Nirwanę na najbliższe lata, będę sobie siedział w tym raju, aż moje konto nie wygeneruje płaszczyzny do kolejnego dylematu. I tak nie byłbym człowiekiem „kombi”, mając problem z nieograniczoną ilością pieniędzy i potrzebą kupna JEDNEGO auta wybrałbym coś totalnie niskiego, mocnego i najprawdopodobniej miałoby kolor czerwony i nadal nie byłoby francuskie…